Kan Lekesi

Kitlendim ve anahtarları koyduğun yeri bulamıyorum.Sana sesleneyim dedim, ses edemedim;söz bitti...Arandım, onu da bulamadım.Meğer gözbebeklerime saklanmış, iki damla söz akıttım sana yanaklarımdan,duymadın. Nerede bu kahrolası anahtarlar?Aslında hiç almadığımı bildiğin halde hep beni suçladın.Sen nereye koyduğunu unutmuştun sevgili.Zamansız gidişlerimi döndürmek için kendine oynadığın hatta oynadığımız bir oyundu bu.Hep suçladın beni sevgili;içinde kilitleyip bıraktığın için beni.Zorlasam da açılmayacak kilittler vurdun dilime,bedenime. Yoruldum... Oturup dinlenmeliyim şu kanepede.Aşkımız kadar kırmızı,tenin kadar kadife kanepede.Kızma yine, yastığın altına sakladım çoraplarımı, parmağım kesilmişti. Kanım bulaşmış olabilir, kızma sevgili leke kalmıştı sildim ama geçmedi.Neden geçmiyorki bir şeyleri silince?Ben dokunamazdım,sevmezdim o kanepeyi.Kadifeye dokunamazdım ya içim ürperirdi.Tamam kızma sen.Yine oyun oynayalım, birbirimize dokunalım... Sende yoruldun biliyorum.Anahtarları ver hadi çözülsün kilitlerim.İki damla daha sözüm vardı sana, onu da akıtmadım mı?Silme artık sözlerimi,bak sildikçe geçmiyor kan lekesi gibi... Yoruyorsun.Yoruluyorum seninle.Oyun bozan oluveriyorum, yine suçluyorsun işte.Ne yapsam nafile geçmeyecek o leke.... Gel yanıma sen de dinlen teninden kanepede.Siktir et lekeyi,minderle örtersin görmez kimse.Belki ileride doğacak oğlunun oyuncak arabası yada kızının bebeği kaçacak o kadife kanepenin arasına ve sen onu çıkartırken göreceksin o kan lekesini.Aklına gelicem ve oturacak dudaklarına o çok sevdiğim tebessümün.Beni kırık dökük bıraktığın anlar aklına gelicek belkide.Sonra o oyuncak bebekte oynadığımız oyunlarda hangimiz bebektik diyeceksin kendi kendine ve kırmızılar olmayacak yüzünde.Belki biraz allanıp sonra mora çalacak donup kalacaksın öylece.Yine de dudaklarına asacağın o tebessüm hatrına gitmeliyim şimdi... Bu sefer suçlayamayacaksın beni artık biliyorsun anahtarları bana hiç vermediğini.Sevgili, sen o lekeye hapsettin bizi...